امید

امید همان لعاب شیرینی است که قرص بسیار تلخ مشکلات را پوشانده است و قشر نازک آن گشته است تا به هنگام خوردنش تلخی آن را احساس نکنیم و یا اگر تلخی آن را اندکی احساس می کنیم به خاطر شیرینی قشر آن، چهره خود را برابر رقیبان افسرده نسازیم.

زندگی به مثابه کوره آهنگری است که از کنار آن نمی توانیم بگذریم، بلکه باید همواره در برابرش تلاش کرده و عرق داغ بریزیم. از این رو، امید مثل دریچه ای است که به آن فضای داغ گشوده شده است و از آن نسیم روح افزار همیشه در حال وزیدن است. پس هر کس، این دریچه را به روی خودش ببندد کوره داغ زندگی او را از پای در می آورد؛ ولی اگر آن را به روی خود بگشاید نسیم جانبخش آن، تمام وجودش را نوازش می دهد و زندگی را برایش دلچسب می کند؛ زیرا در کنار کوره های داغ، لذت نسیم بیشتر از هر جای دیگر احساس می شود.

پس امید روح زندگی است که بدون آن حیات می میرد.

آری، امید فانوس زندگی است و هر قدر شب سیاه تر می شود، فروغ و زیبایی این فانوس دلخواه تر می گردد. محققان دریافته اند که امید نقش مقتدرانه و شگفت آوری در زندگی ایفا می کند و در حیطه های متعدد از موفقیت تحصیلی تا تحمل مشاغل پرزحمت مزایای زیادی دارد.

هر شناگر ماهری هر چند هم که بی باکانه بتواند با امواج خشمگین دریا بستیزد و خود را به پیش براند اگر امید رسیدن به ساحل را از دست بدهد غرق می شود. این امید است که او را به حرکت واداشته و به جلو می راند و سرانجام کار با سرافرازی و با موفقیت از آن بیرون آمده و بر ساحل مراد قدم می گذارد.

امید همان عصای زندگی است که وقتی دلسرد می شویم و فرو می افتیم به آن تکیه زده و پای خود را گرم کرده و به راه خود ادامه می دهیم.

در نومیدی بسی امید است

پایان شب سیه سفید است 

??نویسنده : محمدعلی رضایی،

کتاب امید